Benim tam sekiz gözüm, otuz iki kulağım, yüzlerce ayağım var. Bazen gözlerim hiç bir şeyi görmez oluyor. Kulaklarım duymaz. Ayaklarımda derman kalmıyor. Çığlık atıp deliler gibi koşturmak istiyorum yollarda. Düşmekten korkuyorum. Sendeliyorum.
Derken öteki gözlerim devreye giriyor. Benim görmediklerimi benim yerine görüyor. Duymaktan kaçındığım ne varsa kulağıma fısıldıyor. Omzumdan kavrayıp beni zorla bir yerlere çekiştiriyor.
Sonra ne mi oluyor?
Ben daha mutlu hissediyorum. Daha dayanıklı hale geliyorum. Çekilmez yanlarımı sevmeye başlıyorum. Eldekilerin kıymetini bilmek gerektiğini daha iyi kavrıyorum. Adım adım özgürlüğüme yaklaşıyorum.
Bana parmağını doğrultarak her zaman haklı olamazsın aptal diyor. En sevdiğim de bana bunu söylerdi. Şimdi gözlerimden akan yaşlar onun cümlelerini yumuşatsa da ben onun sözüne değil haklılığına ağlıyorum. Bazen kendimize bile kabul ettiremediğimiz cümleleri, akışları bir başkasının dudaklarından dökülürken görmek, durumun vahametini anlamamızı kolaylaştırabiliyor. Yardımdan da öte aslında, düpedüz onlar olmasa çöp tenekesinden farksız olabileceğimizin ayırdına varıyorum.
Birileri doldururken, kızlar temizliğe yardıma geliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder