Bildik melodilerden biri anı geriye taşır. Zaman sende saklı kaldığı gibi değildir. Hayatın tüm renklerini değiştirme zamanının geldiğine işaret olmalı bu. Ayağa kalkmalısın.
Korkuyorum dedi. Yalan söyledi. Kırgındı, üzgündü belki ama duyduğu en son şey korkuydu. Birşeyden korkmazsan küçücük kalır, bir süre sonra yok olur gider. Buna inanıyordu. Hep böyle davranmış, sorun yaşamamıştı.
Odaya yansıyan ışıklara baktı. Karanlıkta dans eder gibiydiler. Gölgelerin oyununu izlemeye koyuldu. Her yansımaya bir cisim, cisimlere bin anlam yükledi. Yanılsamaları arttı. Odada can çoğaldı. Yalnız da değildi işte.
Büyük balo salonundaydı. Küpeştelerin gerisinde bekleyen kalabalığa baktı. Her biriyle gözgöze gelmeye itina ederek selamladı gülüşüyle. İnci dişleri büyüledi izleyicileri. Endamlıca süzüldü sahneye doğru. Her adımda büyüdü. Güzelliği dillere destan olanın tahtını indirir edayla salındı. Kafasını hafifçe öne doğru büktü. Sazlar inlemeye başladı.
Kırmızıyı çok severim. Güller dökülsün ayaklarıma.
Büyü. Gözleri alamama. Kapılma, hayale dalma. Seyircilerden biri kırmızı bir gülü sahneye fırlattı. Nazik bir hareketle eğilip gülü eline aldı. Koklamak istedi. Vazgeçti hemen. Kokusu ona kalmalıydı. Sadece baktı. Sapına, dikenine, yaprağına. Gül, dünya güzeli. Gül, kırılgan. Gül, kahır götüren. Bir güzel diğer güzel görülünce fırlatılmamalı. Her biri yerinde anlamlı kalmalı dedi içinden. Dili yüzlerce kez söylediği nağmeleri söyledi. Kimse ne düşündüğünü anlamadı. Derken diken battı eline. Parmağındaki damlaya baktı. En sevdiği renk oradaydı.
Ayağa kalktı. Perdeyi aralayıp şehre baktı. Şehir tutsak. Şehir saklanmış dağın eteklerine. Parıltılı bir elbisesi var ama gözleri kapalı şehrin. Derin uykuda gibi. Kurumuş ruhların kapanı şehir. Gözyaşını içine akıtan mezar bekçilerinin şehri.
Bir gün denizler kudurur, topraklar suya karışırsa buraya da gelir mi yosun kokusu? Her felakatin sonu bir gülüş doğurur mu?
Balık kısmet demekse yeryüzünde, köpek bile olsa bir balık olmalı bu karada.
Yak ışıkları şimdi. Gölgeler uyusun.
