Hastanede yasanan bir diaolog. Icler acisi halin goze sokulan cumleleri. Mudahale edemeyisin yarattigi gerginlik...
Elinde iki minik yavrusu ile hastaneye aci icinde gelen bir annenin yasadiklarini anladigim dakikalar. Korkunc! Kadin usulca doktora derdini anlatiyor. Yuruyemedigi icin kocasi tarafindan siddete maruz kaldigini dusunuyorum. Tecavuz lafini duyunca daha da irkiliyorum. Gozum elindeki kiz cocuguna takildigi an icim eziliyor, ruhum ufaliyor. Kadin kendi bedenini isaret edince rahatliyorum. Kotunun iyisi gibi geliyor bir anligina. Sonra muayane alanina alininca perde kapaniyor ilerliyorum.
Adamin hayvani tavri, kadinin basina gelenler, bu aile icinde gelisen ve muhtemelen sagliksiz yetisecek iki kucuk can... Bunlar onemli konular, pek cok sey yazilabilir hakkinda.
Esas hayvanlik, basligin anlam buldugu anda yasananlar. Vahim bir durum. Bir hemsire digerine olani anlatiyor. Yorum katmadan aktariyorum...
= Nolmus?
= Kocasi arkadan yapmis diye doktora gelmis. Hic ar kalmadi bu kadinlarda!
= Kocan degil mi yapar. Kadin utanmaz, eline cocuklari almis gelmis...
Bunu konusanlar hastanade gorevli iki hemsire. Siddeti sevmem diyemiyorum. Gucum yettigince dovmek, olmayan akillarinda yer etmek suratlarina tukuruk degil balgam savurmak isterdim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder